“Asokohe as që e kisha idenë se si dikush mund të mbetej shtatzënë. Dhe as që nuk e dija se çfarë do të thoshte të përjetoje një shtatzëni!” Jora Trang, 33 vjeçe një avokate për të drejtat civile në San Francisco. Kjo është historia e saj:
Ardhja në jetë e vajzës sime është eksperienca më e bukur që kam përjetuar në jetë. Mjekët ma dhanë në dorë dhe ajo ishte perfekte. Nuk gjej fjalë për të përshkruar lumturinë e ndjerë në ato momente. Më pas i hodha një vështrim nënës dhe hallës sime që ndodheshin në një cep dhe kishin një shprehje të tmerrshme në fytyrë. Por vetëm sot mund të kuptoj se sa e dhimbshme duhet të ketë qenë për ta të shikonin vajzën e tyre që solli në jetë një fëmijë në moshën 12-vjeçare. Pasi vogëlushja ime erdhi në jetë, i sugjerova prindërve që ta prezantonim atë si motrën tonë të vogël për të anashkaluar çdo ndenjë turpi apo koment negativ. Jetova për një kohë të gjatë me ta. Ndodhesha në tualetin e shkollës kur një njeri i panjohur më përdhunoi. Isha vetëm 11 vjeç. E vërteta është se nuk mbaj mend shumë nga ajo ditë. Di vetëm që nuk po më pëlqente ajo që po më ndodhte dhe nuk kuptoja asgjë, por e tmerrshme është se nuk dija se si të veproja për ta ndaluar atë. As nuk qava dhe nuk bërtita. Por i mbajta sytë për një kohë të gjatë mbyllur. Nuk lëviza nga tualeti deri në fund të ditës. Dhe një ditë më pas vendosa të hedh gjithçka pas shpine. Nuk i tregova askujt. Familja ime nuk kishte shumë për të thënë dhe unë nuk kisha shumë fjalë për t’i treguar. Kaluan shumë vite që unë më pas të kuptoja domethënien e fjalës “përdhunim”. Në fillim nisa të ndjej se gjoksi po më rritej. Unë mendoja se thjesht po rritesha. 6 muaj më pas fillova të ndjej diçka që po më lëvizte në stomak. M’u desh një muaj t’i thoja prindërve të mi të më dërgonin tek një mjek. Mjeku më bëri disa pyetje dhe midis tyre nëse kisha një të dashur. U ndjeva shumë konfuze. Nuk e kuptova se ku kisha gabuar që të gjithë më shikonin në atë formë. Mjeku më mori veç e më tregoi disa fëmijë në mur. Unë isha 7 muaj shtatzëzë dhe nuk dija asgjë. Çdo ditë e më shumë shtoja në peshë ndaj fillova të mos e frekuentoja më shkollën. Prindërit më mbanin të fshehur në shtëpi dhe i thanë motrës dhe vëllait tim se do të adoptonin një fëmijë. Pavarësisht këtyre detajeve e gjithë shtatzënia ime ishte një eksperiencë e bukur. E ndjeja se diçka shumë e bukur do të më ndodhte. Dëgjoja shumë muzikë klasike sepse lexova diku që ishtë diçka e mirë. Një ditë nëna më tha se duhet të më dërgonte në spital për një vizitë normale, por unë linda fëmijën. Ujerat më kishin plasur një natë më herët por unë nuk e dija se isha duke lindur. Nuk më kujtohet të kem ndjerë fare asnjë dhimbje. Bebja ime ishte perfekte. Instiktivisht i numërova gishtat dhe menjëherë ndjeva se u krijua një lidhje mes nesh edhe pse e dija që duhet t’ja jepja nënës sime e cila i vuri emrin Megi dhe më tha: Harroji të gjitha këto dhe jeto jetën tënde. Por unë e desha vajzën time. Nuk lejova askënd tjetër të krijonte një marrëdhënie prindërore me të. E braktisa shkollën për gjashtë muajt e parë që të kujdesesha për të dhe më erdhi krejt natyrshëm. Kur u riktheva në shkollë gjatë ditës e lija me një ‘babysitter’ dhe kujdesesha për të në mbrëmje. Për botën ajo ishte ime motër por unë gjithmonë e trajtova Megin si vajzën time. (Cosmopolitan)